مقایسه اثر کرم لیدوکایین و پریلوکائین با تزریق متیل پردنیزولون استات در مچ دست بر کاهش درد مبتلایان به سندرم تونل کارپ

چکیده : مقدمه و هدف: یکی از روش های درمانی سندرم تونل کارپ، تزریق مواد بی حسی موضعی و کورتیکواستروئید می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر کرم لیدوکائین و پریلوکائین با تزریق متیل پردنیزولون استات در مچ دست بر کاهش درد مبتلایان به سندرم تونل کارپ است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و در درمانگاههای طب فیزیکی و توانبخشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1386 انجام گردید. 65 نفر از مراجعه کنندگان که از نظر بالینی و الکترودیاگنوز دچار سندرم تونل کارپ با شدت خفیف تا متوسط بودند، انتخاب گردیدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه درمانی تحت درمان با کرم موضعی لیدوکائین و پریلوکائین و تزریق یک واحد (40 میلی گرم) متیل پردنیزولون استات در مچ دست قرارگرفتند. برای ارزیابی بیماران و تعیین شدت درد آنها از معیار سنجش بینایی استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون مجذور کای آنالیز شدند. یافته ها: میانگین شدت درد قبل، پس از درمان و4 هفته پس از آن در گروه تحت درمان با کرم موضعی لیدوکائین و پریلوکائین 98/0±8/5، 82/0± 7/0 و 2/1± 1/2 و در گروه تحت درمان با متیل پردنیزولون استات 1± 7/5، 5/1±4/2 و 4/1± 6/1 بود( 001/0p< ). نتیجه گیری: کرم لیدوکائین و پریلوکائین باعث کاهش درد ناشی از سندرم تونل کارپ می گردد و می تواند به عنوان یک روش مناسب و غیر تهاجمی برای کاهش علایم سندرم تونل کارپ با شدت خفیف تا متوسط مورد استفاده قرار گیرد. واژه های کلیدی: لیدوکائین و پریلوکائین(املا)، متیل پردنیزولون استات، سندرم تونل کارپ